தொலைந்த உறவு

தொலைத்துவிட்டாய் மனிதனே! - நீ
தொலைத்துவிட்டாய்!

உன் ஆணவத்தாலும்,  அகம்பாவத்தாலும்,
அதிகாரத்தாலும், ஆதிக்கத்தாலும்,
அழகான ஓர் உறவை
அகாலமாய் இழந்துவிட்டாய்.

அதனால்தான் இன்று,
முதியோர் இல்லங்களும்,
மழலையர் காப்பகங்களும்
மூலைக்கு மூலை
முளைத்துள்ளன!
மறக்காதே! மறுக்காதே!

எங்கோ பிறந்து, வளர்ந்தாலும்,
உன்னையும், உன் உறவுகளையும்
தன்னதாய்க் கொள்ள,
எவ்வளவு
தயாள குணம்  வேண்டுமென்பதை நீ
எள்ளளவும் எண்ணவில்லையே!

மூன்று முடிச்சுக்கு
முக்கியத்துவம் தந்து
முழு நேரமும்
மூச்சுவிடாமல் உழைத்திட
எத்தகைய
தாராள மனம் வேண்டுமென்பதை நீ
ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லையே!

தாயாய், தாசியாய்
சேவகியாய், செவிலியாய்,
தோட்டியாய், துப்புரவாளராய்,
மேலாளராய், காசாளராய்,
பல்வேறு பொறுப்புகளையும்
எளிதாகக் கையாண்டதை நீ
ஏளனப்படுத்திவிட்டாயே!

திறமையாய் திட்டமிடுவோருக்குத்
தட்டிக்கொடுத்தல் தேவையென்பதையும்,
செம்மையாய் செயல்படுவோருக்கு
அங்கீகாரம் அவசியமென்பதையும்,
அறிந்தும் நீ
அலட்சியப்படுத்திவிட்டாயே!

அத்தனைப் பொறுப்புகளை
அநாயாசமாய் கையாள்பவர்
அநீதியைப் பொறுப்பரோ?
பொறுமையிழந்து
பொங்கியெழுந்து விட்டனர்
பூவினும் மிக மெல்லியர்.

படிக்கிறார்கள் -
பெரும் பதவி வகிக்கிறார்கள்.
உழைப்புக்குத் தகுந்த
ஊதியமும், உன்மத்தமும் கிடைக்கையில்
மூன்று முடிச்சு கூட வெறும்
சடங்காகிப் போனதில்
வியப்பென்ன இருக்கிறது?

விலைமதிப்பற்ற தன்
மூளையையும், உழைப்பையும்
பன்னாட்டு நிறுவனங்களுக்கு
பணயம் வைக்கிறார்கள்.

நீ இன்னமும்
'நீ'யாகவே இருக்கிறாய்!
உறவுகளையும், உணர்வுகளையும்
உதாசீனப்படுத்துகிறாய்!

இந்த கட்டமைப்பு
உறுதிப்பட்டுவிட்டது.
பெண்கள் வெளியில் சென்று
வேலை பார்ப்பதையே
பெரிதும் விரும்புகின்றனர்..

வலியையும், வயோதிகத்தையும்
வளரும் பிள்ளைகளையும்
வருடிக்கொடுக்க
விரல்களே இன்று இல்லை.

நினைவில் கொள்!
உன்னோடு இன்று வாழ்வது
உன்
மனைவி மட்டுமே!
'துணைவி'யைத் தான் நீ
தொலைத்துவிட்டாயே!

                                                 

தமிழனே! தலை நிமிர்!

தமிழனே! தலை நிமிர்!
தலைகனத்தைத் தவிர்!
தன்மானத்தையும், தன்னம்பிக்கையையும்
தனதாக்கிக்கொள்ளென்றால் நீ
தன்னலத்தையே தஞ்சமடைகிறாயே?


அஹிம்சா வழி சென்று, அற நெறியில் போராடி,
அன்னியனை விரட்டி அடித்த
அண்ணலுக்குத் தெரியாது,
நீ புரியும் 'போராட்டங்களின்' பொருள்.
புரிந்தால் அந்த
பொக்கைவாய் மாமனிதர்
விக்கித்துப் போய்விடுவார்.

'கற்கை நன்றே! கற்கை நன்றே!
பிச்சைப் புகினும் கற்கை நன்றே!'
என்ற வரிகள் இன்று..
'கற்பது வேண்டாம்! கற்பது வேண்டாம்!
இலவச பொருட்கள் கிடைக்குது நன்றாய்!'
என்றான நிலைகண்டு
எள்ளி நகையாடுவாள்
ஒளவை இன்றிருந்தால்.

'செப்பு மொழி பதினெட்டுடையாள் - அவள்
சிந்தனை ஒன்றுடையாள்'
என்றான் பாரதி...
தாய்மொழியை துண்டு துண்டாக்கி,
வேண்டவே வேண்டாம் வேற்று மொழி
என்று நீ சொல்வது தெரிந்தால்
மூர்ச்சையாகி விடுவான் அந்த
முண்டாசுக் கவிஞன்.

தமிழனே!
கடமை, நேர்மை,
உண்மை, திண்மை யெனும்
'மை' அனைத்தையும்
மெள்ள மெள்ள நீ
ஆங்கில 'MY' ல்
ஆழ அமிழ்த்துகிறாய்.


இலவசங்களை ஏற்றுக்கொண்டு நீ
இளிச்சவாயன் ஆகிறாய்!
'அன்பளிப்பு' பெற்றுக்கொண்டு நீ
அற்பப் பதராய் போகிறாய்!


நன்னெறிகளும், நீதிபோதனைகளும்
நிறைந்த நம் தேசம் - உன்
'சுய நலம்' என்ற சுள்ளியின்
சூடு தாங்க முடியாமல்
சுருங்கி - சிதைந்து போய்
சின்னாபின்னமாய் உள்ளது.
தெரியுமா உனக்கு?
புரிந்துகொள்ள முயற்சிப்பாயா?

'வாழ்க்கை' யென்பது
எப்படி வேண்டுமானாலும் வாழ்வதல்ல!
இப்படித்தான் வாழவேண்டும்!
மனிதனாகத்தான்!
ஆறறிவு கொண்ட மனிதனாகத்தான்!
அற்பப் புழுவாய் நெளிவதற்கல்ல!

நீ... நீயாக இரு
நிமிர்ந்து நட!
'நீ' தான் '
'நீ மட்டும்தான்' என்ற
நினைவை மட்டும்
நெஞ்சினின்று
நிரந்தரமாய் நீக்கு!
நெறிஞ்சி முள்ளாய் குத்தாமல்
நித்திய கல்யாணியாய்
நிதம் மணக்கும் நம் தேசம்.





                                                       
                                           

லக்ஷ்மி ராமாயணம் பகுதி XII

லக்ஷ்மி ராமாயணம் பகுதி  XII 

(பெயரே புதிதாக இருக்கிறதே, இப்படியொரு ராமாயணமா என்று நினைக்கத் தோன்றுகிறதல்லவா? இது கம்பர் இயற்றிய ராமாயணமேதான், ஆனால் அவரெழுதிய கவிதை வடிவில் இல்லாமல் அவர் கவிதைகளின் சாரத்தை எடுத்து திருமதி லக்ஷ்மி ரவி அவர்கள் தன் சொல் நடையில் (கவிதை வடிவில்) வடித்திருக்கும் ராமகாதை. புதிய முயற்சி, ராமகாதையின் மீதுள்ள காதலால் உருவெடுத்த வரிகள் இதில். திருமதி லக்ஷ்மிரவி அவர்களின் புது முயற்சி என்பதால் பிழைகள் இருந்தால் அதனைச் சுட்டிக்காட்டி, நிறைகளைப் போற்றி வாழ்த்திப் பாராட்டி ஊக்கமளிக்க வேண்டுகிறேன். திருமதி லக்ஷ்மிரவி கல்லூரி நாட்களில் கவி அரங்கங்களைக் கண்டவர். திருச்சி  வானொலி நிகழ்ச்சிகளில் கலந்து கொண்ட இவரது குரல் பலருக்குப் பரிச்சயமானது.

நெடுங்காலம் இத்துறையினை மறந்திருந்த அவர் இப்போது கம்பனின் காவியத்தைப் படித்துவிட்டுத் தன் சொல்லால் ராமாயணம் எழுதியிருப்பதை இங்கே தருகிறேன். எளிய நடை, கதைப்போக்கு மாறாமல் கம்பன் சொற்களால் அடுக்கப்பட்ட வரிகள், படியுங்கள், கருத்துக்களைச் சொல்லுங்கள். எழுதிய திருமதி லக்ஷ்மிரவியை ஊக்கப்படுத்தி எழுதத் தூண்டுங்கள். --  வெ.கோபாலன். Blogger.)

                           பரசுராமப் படலம்

இராமனுக்கு வேதநீதி போதித்த முனிகௌசிகன்

இமயமலைக்குப் புறப்பட்டார் தவஞ்செய்யவே

மிதிலையிலே சனகனுடன், தசரதனின் பரிவாரம்

களிப்புடனே அளவளாவி கழித்தனவாம் சிலகாலம்.                      377

தன்மக்கள், மருமக்கள், தசரதனைத் தொடர்ந்திடவே

மண்மக்கள், அயல்மக்கள் புடைசூழப் புறப்பட்டார்.

மிதிலைமக்கள் வருத்தத்துடன் திருமகளை வழியனுப்ப

அயோத்திமக்கள் ஆர்வமுடன் வரவேற்கக் காத்திருந்தார்.                378

                 

                   இருவகை நிமித்தங்கள் எதிர்படல்

செல்லும் வழியிலே-

இடமிருந்து வலமாய் மயில் சென்றிட.

வலமிருந் திடமாய் காகம் சென்றதாம்.

இடையூறு வழியிடையில் உள்ளதோ வென

நடவாது நின்றான் நெறி வந்தான்.                                       379

நின்றவன், நிமிடத்தில் நிமித்திகனை அழைத்தனன்.

‘நன்றோ, பழுதோ நடுநிலையுடன் நயந்துரை’ என்ன

‘இன்றேவரு மிடையூறது நன்றாய்விடுமெ’ன்றான்

குன்றொத்த புயம்கொண்டோ னிடம் நிமித்திகன்.                         380

அவ்வமையம்-

திடீரென இருண்டதாம் வானம் – செஞ்

சடை யுடையான், இடியொலி யுடையான்

கோடரிக் கையுடை யான், கனலுமிழ்

சுழல் விழியுடையான் பரசுராமன் – சிவ                                 381

தனுசுக் கொப்பான பொற்சிலை யெடுத்து

வளைத்து நாணேற்றி அம்பு தெறித்தான்.

அலை கடலில் அகப்பட்ட மரக்கலன்போல்

நிலைகுலைந்து நடுங்கியதாம் மூவுலகும்.                               382

அவன்-

முனிவராய் பிறந்த மற்றொரு அவதாரம்.

‘ராமன்’ என்றவன் காட்டினன்தன் வில்வீரம்

பரமனை நோக்கிக் கடும்தவம் புரிந்து

பரசுப்படை பெற்று ‘பரசுராமன்’ என்றானவன்.                            383

உருத்திர மூர்த்தி பிரளயத்தில் காட்டிய

கோர தாண்டவ தோற்றத்தைக் கொண்டு

இருபத் தொரு அரசர்களைக் கொன்றபின்

குருதிப் புனலில் குளித்தவோர் அந்தணன்.                               384

தனதாக்கிக் கொண்டான் புவிமுழுதும்

சினம் தணிந்தபின் முனி காசிய பரிடம்

தானம் செய்தனன் இப்புவி யனைத்தும் – பின்

தவம் செய்தனன் பரசுராம க்ஷேத்ரத்தில்.                                385

                  பரசுராமன் வருகை கண்டு தசரதன் வருந்துதல்

கடுஞ்சினத் துடனவன் வருவதைக் கண்டதும்

நடுங்கிய தசரதன் பணிந் தெழுந்தான்.

‘அறனல்ல இது’வென தழுதழுத்தான்.

அடிபணீந்தேன் ஆதரிப்பீ’ரென! மூர்ச்சித்தான்.                             386

மன்னனை சற்றும் மதித் திடாமல்

சொன்னனன் இராமனின் முகம் நோக்கி,

‘முன்னரே சிதிலமான சிவதனுசு வளைத்தநீ

என்றுமே வீரனல்லன்! என்னோடு போர்புரி’                              387

                           இரண்டு விற்களின் வரலாறு

முன்னாளில் இருந்ததுவாம் இரு விற்கள்

ஒன்றினை உமையவளின் அண்ணல் கொள்ள

மற்றொன்றை திருமால் தன்வசம் கொள்ள

ஒடிந்தது ஓர்வில். அம்மெய்நெறி கேள்நீ’                               388

இரண் டினும் வன்மை யெய்திடும்

வெற்றி யுடைய வில்லெது வென்று,

விண்ணோர் பிரும் மனை வினவினராம்.

வெகுண் டனராம் சிவனும், திருமாலும்.                                 389

ஏற்றினராம் நாணை தத்தம் வில்லினில்

ஈரேழுலகும் அஞ்சி நடுங் கினவாம்.

முறிந்ததாம் அவ்வமையம் உருத்திரன் வில்

மூண்டதுவாம் இருவருக்கும் மிகப்பெரும்போர்.                         390

விண்ணவர் விரைந்தே விலக்கினராம் - சிவ

வில்லதை தேவர்கோன் வாங்கினனாம்.

விருச்சிக முனிவர், தவத்தில் மிக்கவர்

அவருக்குத் திருமால் தம்வில் தந்தனராம்.                              391

விருச்சிகன் ஈந்தனன் அவ்வில்லை - அவர்

சதானந்த முனியாம் எம் தந்தை – நீ

கட்டமைந்த இவ்வில்லை வளைப்பா யெனின்

கோட்டையரசன் நீ! கொத்தடிமை நான்!’ என்றான்.                       392

முறுவல் பூத்த முகத்துடன் இராமன்

நாரணன் கைக்கொண்ட வில்லினை வாங்கி,

தோளின்பின் வரை இழுத்து வளைத்து,

நாணேற்றி யதில் அம்பினைத் தொடுத்தவன்,                            393

‘பூதலத்து பலமன்னர் உயிர் கொண்டோனே!

வேத வித்தகர் புத்திரனாய் பிறந்தவன் நீ!

தவத்தோ டிருந்ததை கருத்தினில் கொண்டு

இவ்வம்பினை உன்மேல் விடுவதை விடுத்தேன்.                         394

நாரணன் வில்லின் அம்புக்கு இலக்கு

வேறெது வென்று உரைத் திடெ’ன்றான்.

‘அல்லாரை அழித்து நல்லாரைக் காப்போனே!

இலக்கென என் தவப் பயனைக்கொள்” என்ன                            395

தவபலம் இழந்தான் பரசு ராமன்.

‘அவதரித்த உன் வலிமைக்கு இணையில்லை!

எண்ணிய பொருட்களை இனிது பெறுக!வென

வாழ்த்தி வணங்கி விடை பெற்றான்.                                    396

மூர்ச்சை தெளிந்த தசரதன் தழுவினன்.

தேவர்கள் பூ மழை பொழிந்தனர்.

வேற்படை யுடையவனாம் வருணனிடம்

மால்வில் தந்து அடைந்தனர் அயோத்தி.  .                              397

                      (பாலகாண்டம் இத்துடன் நிறைவு பெற்றது)

                           அயோத்யா காண்டம் தொடரும்.

லக்ஷ்மி ராமாயணம் XI

லக்ஷ்மி ராமாயணம் XI

(பெயரே புதிதாக இருக்கிறதே, இப்படியொரு ராமாயணமா என்று நினைக்கத் தோன்றுகிறதல்லவா? இது கம்பர் இயற்றிய ராமாயணமேதான், ஆனால் அவரெழுதிய கவிதை வடிவில் இல்லாமல் அவர் கவிதைகளின் சாரத்தை எடுத்து திருமதி லக்ஷ்மி ரவி அவர்கள் தன் சொல் நடையில் (கவிதை வடிவில்) வடித்திருக்கும் ராமகாதை. புதிய முயற்சி, ராமகாதையின் மீதுள்ள காதலால் உருவெடுத்த வரிகள் இதில். திருமதி லக்ஷ்மிரவி அவர்களின் புது முயற்சி என்பதால் பிழைகள் இருந்தால் அதனைச் சுட்டிக்காட்டி, நிறைகளைப் போற்றி வாழ்த்திப் பாராட்டி ஊக்கமளிக்க வேண்டுகிறேன். திருமதி லக்ஷ்மிரவி கல்லூரி நாட்களில் கவி அரங்கங்களைக் கண்டவர். திருச்சி வானொலி நிகழ்ச்சிகளில் கலந்து கொண்ட இவரது குரல் பலருக்குப் பரிச்சயமானது.

நெடுங்காலம் இத்துறையினை மறந்திருந்த அவர் இப்போது கம்பனின் காவியத்தைப் படித்துவிட்டுத் தன் சொல்லால் ராமாயணம் எழுதியிருப்பதை இங்கே தருகிறேன். எளிய நடை, கதைப்போக்கு மாறாமல் கம்பன் சொற்களால் அடுக்கப்பட்ட வரிகள், படியுங்கள், கருத்துக்களைச் சொல்லுங்கள். எழுதிய திருமதி லக்ஷ்மிரவியை ஊக்கப்படுத்தி எழுதத் தூண்டுங்கள். --  வெ.கோபாலன். Blogger.)

கடிமணப் படலம்

‘தேனமர் குழலிக்கு நாளை மணமென

யானை மீதில் மணமுரசறைக’ யென்று

ஆணையை யிட்டான் சனக மன்னன்.

அனைவரும் உயர்ந்தனர் உவகை யினால்                              360

இரவுப் பொழுதை பெருங்கட லெனவே

பெரு மூச்செறிந்தனள் பிராட்டி என்கையில்,

நீட்டிக்கும் இரவினைக் குறித்தே இராமனும்

வாட்டத் துடன்மனம் இரங் கினனாம்.                                   361

அஞ்சன வண்ணனும் அலர்மேல் மங்கையும்

மணஞ்செய விருப்பதை அறிந்து கொண்டு

செஞ்சுடர் விரித்த சூரியக் கதிர்கள்

சஞ் சரித்தனவாம் காணும் பொருட்டு.                                   362

                   திருமணநாளின் மேன்மை

இந்திரன் முடிசூடும் நாளொத்த திருநாளில்,

பொன்பொதிந்த ஆசனத்தில் தசரதன் அமர்ந்திட

மன்னர்களும், முனிவர்களும், முறைப்படி அமர்ந்திட,

சனகனும் அமர்ந்தான் சுற்றமும் சூழ்ந்திட.                               363

கங்கை முதலிய நதிகளின் நீரினால்

மங்கல மஞ்சனம் முறையின் ஆடி,

அரங்கனை வீழ்ந்து வணங்கிய இராமனும்

அணிகலன் பலவும் அணிந் தானாம்.                                    364

‘யாத்ரா தானமாய்’ பசுவும், பொன்னும்

ஈந்தனன் ஏறினான் ஒளிரும் தேரினில்.

அருணனாய் பரதனே தேர் செலுத்த – மற்ற

இளவ லிருவரும் சாமரம் வீசினர்.                                     365.

பாற்கடல் கடைகையில் திருமால் தம்மின்

பொற்கரம் பற்றிய திருமக ளின்று

அலைகடல் பிறந்துபின் அவனியில் உதித்தவள்.

மலைபோலிருந்த மண்டபம் அடைந்தனள்.                              366

வேதமோத வேதியரும், அறம் வளர்க்க அந்தணரும்,

மாதவத்தோன் வசிட்டரும், முடிதரித்த முனிகௌசிகனும்,

சசியோடு இந்திரனும், சக்தியோடு உருத்திரனும்,

வாணியுடன் நான்முகனும், மண்டபத்தில் குழுமினராம்.                  367

வெற்றிப் பெருந்தகை இராம பிரானும்

வேல்விழி நங்கை சீதாப் பிராட்டியும்,

வேதமுறைப்படி, ஹோமங்கள் நடந்த

மன்றலில் வந்து அமர்ந் தனராம்.                                      368

                                  

                    சீதா பிராட்டியை சனகன் தாரைவார்த்தல்

பூமகள் சீதையின் கரம் பற்றி,

கோமகன் ராமனின் வசம் சேர்த்து,

‘திருமால், திருமகள் போல் வாழ்க!’ வென

நீரினை வார்த்தான் சனக மன்னன்.                                      369

வானவர் பொழிந்தனர் பூ மழையை!

மன்னவர் சொரிந்தனர் பொன்மலர்களை!

ஏனையோர் தூவினர் நவமணிகளை – இம்

மா நில மானதாம் மீனுடை வானமாய்!                                 370

                       சீதாபிராட்டி பாணிக்கிரணம்

பொரிகொண்டு செய்யும் ‘லாஜ ஹோமமும்’

அம்மி மிதித்து, அருந்ததி பார்த்து,

கொற் றவனைக்கழல் கும் பிட்டு,

பொற்றொடி கைபற்றி பொன்மனை புகுந்தான்.                           371

மங்கல நாணின் மகத்துவம் பற்றி

அங்கங்கு சொல்லிய கம்பர் ஏனோ

அணிவிக்கும் செய்தியை கூறவில்லை

அதை விடுத்தது ஏனென்று புரியவில்லை.                               372

தந்தைக்கு மிகவுகந்த கைகேயித்தாய் தாளினையும்,

தமைபயந்த கௌசல்யைத்தாய் தாளினையும் – தூய

சுமித்திரைத்தாய் தாளினையும் பணிந்தெழுந்தனராம். – அவர்களும்

‘மணாளனுக் கேற்ற மணாட்டி’யென மனமகிழ்ந்தனராம்.                  373

முழங்கினவாம் சங்கம்; கொட்டினவாம் பேரிகைகள்

இசைந்தனவாம்  பல்லாண்டு; நிரம்பினவாம் வேதகோஷங்கள்.
ஒலித்ததுவாம் வண்டினம்; அதிர்ந்ததுவாம் அண்டமும்

மகிழ்ந்தனராம் தேவர்கள்; முகிழ்ந்தனவாம் கலைபலவும் .               374                        

                      பரதன் முதலிய மூவர் திருமணம்

தம்மகளாம் ஊர்மிளையை இலக்குவர்க்கும்,

தம்தம்பி குசோத்துவன் ஈன்ற மகள்களுள்

மாண்டவியை பரதனுக்கும், சுருதகீர்த்தியை சத்ருக்னனுக்கும்

மணம்பேசி முடித்தனனாம் சனக மன்னன்.                              375

புதல்வர்கள் நால்வரின் திருமணம் முடித்து

ஈட்டிய மெய்ப்பொருள் அனைத்தையும் தசரதன்

கேட்டவர், கேளார் அனைவருக்கும்

‘போதும், போதும்’ எனும்படி ஈந்தான்.                                    376

                           (மேலும் வளரும்)

லக்ஷ்மி ராமாயணம் பகுதி X

லக்ஷ்மி ராமாயணம்.

(பெயரே புதிதாக இருக்கிறதே, இப்படியொரு ராமாயணமா என்று நினைக்கத் தோன்றுகிறதல்லவா? இது கம்பர் இயற்றிய ராமாயணமேதான், ஆனால் அவரெழுதிய கவிதை வடிவில் இல்லாமல் அவர் கவிதைகளின் சாரத்தை எடுத்து திருமதி லக்ஷ்மி ரவி அவர்கள் தன் சொல் நடையில் (கவிதை வடிவில்) வடித்திருக்கும் ராமகாதை. புதிய முயற்சி, ராமகாதையின் மீதுள்ள காதலால் உருவெடுத்த வரிகள் இதில். திருமதி லக்ஷ்மிரவி அவர்களின் புது முயற்சி என்பதால் பிழைகள் இருந்தால் அதனைச் சுட்டிக்காட்டி, நிறைகளைப் போற்றி வாழ்த்திப் பாராட்டி ஊக்கமளிக்க வேண்டுகிறேன். திருமதி லக்ஷ்மிரவி கல்லூரி நாட்களில் கவி அரங்கங்களைக் கண்டவர். திருச்சி வானொலி நிகழ்ச்சிகளில் கலந்து கொண்ட இவரது குரல் பலருக்குப் பரிச்சயமானது.

நெடுங்காலம் இத்துறையினை மறந்திருந்த அவர் இப்போது கம்பனின் காவியத்தைப் படித்துவிட்டுத் தன் சொல்லால் ராமாயணம் எழுதியிருப்பதை இங்கே தருகிறேன். எளிய நடை, கதைப்போக்கு மாறாமல் கம்பன் சொற்களால் அடுக்கப்பட்ட வரிகள், படியுங்கள், கருத்துக்களைச் சொல்லுங்கள். எழுதிய திருமதி லக்ஷ்மிரவியை ஊக்கப்படுத்தி எழுதத் தூண்டுங்கள். --  வெ.கோபாலன். Blogger. )

                                எதிர் கொள் படலம்

              (சக்ரவர்த்தி பரிவாரங்களுடன் மிதிலையை அணுகுதல்)

‘வந்தனன் அரசன்’ கேட்டதும் சனகன்,

பொங்கிடும் உவகையுடன், களிறும்தேரும், பரியும்சூழ

சந்திரன் சார்ந்திடும் சூரியன் போலவே

இந்திர னொத்திடும் தசரதன் காணப் புறப்பட்டான்.                        339

கடல்போன்ற திரட்சியான தசரதபடை ஆறுடனும்,

இலைவடிவ வேலேந்திய சனகனின்படை சேர்ந்ததும்,

ஏழுகடலும் அலைகளுடன் ஆர்ப்பரித்தாற் போலவே

சதுரங்க சேனைகளாய் எங்கும் பரவிற்றாம்.                              340

               சனகன் தேரில் தனியே வருதல்

சொல்ல வொண்ணா பெருமைகொண்ட சனகனும்

எல்லையில்லா பெருமகிழ்ச்சி பொங்கிவர

தந்தையினை யொத்தவனாம் தசரதனை தரிசிக்க

சிந்தையொத்த வேகம்கொண்ட தேரினில் வந்தெய்தினான்.                341

அணுகினான். அணுகியதும் தேரினின் றிறங்கினான்.

சேனையினைப் பின்னிறுத்தி தான்முன்னம் சென்றான்.

முகம்மலர்ந்த ஐயனும் ‘தன்தேரிலேறுக’வெனக் கையசைத்து

அகமுற தழுவி, மார்போடணைத்தான் சனகனை.                        342

புலிகளுக் கெதிரில் சிங்கம் போன்றவன்

எவரினும் உயர்ந்தவன் தசரத வேந்தன்

சனகனின் சுற்றம்நட்பின் சேமம் அளாவி,

இனிதென நகரினுள் உகந்து சேர்ந்தனன்.                                343

தம்பியுந் தானுமாய் பெரும்படை சூழ

வந் தெய்திய தன்னுயிர்க் குமரனை

முன்பிரிந்த ஆவிவந்து சேர்ந்ததுபோல்

ஆராமை மீதூர முகம்வருடித் தழுவினன்.                               344

பெற்றதாய் மூவரையும் தொழுதெழுந்த இராமபிரான்

உற்றஉறவு, சேனையுடன் உவகையுடன் கூடினான்.

மட்டற்ற அன்புடைய தம்பிமார்கள் பின்தொடர

முரசுடனும், சங்குடனும், நகரத்துள் செல்லலானான்.                     345

                          உலாவியற் படலம்

பேதை, பெதும்பை, மங்கை, மடந்தை

அரிவை, தெரிவை, பேரிளம் பெண்ணென

பருவ நிலையுடை பெண்களும் இராமன்பால்

அரும்பிய காதலால் வீதியில்முந்தி வந்துநின்றார்.                       346

தோள் கண்டவரெல்லாம், தோளே கண்டிருந்தார். - அவன்

தாள் கண்டவரெல்லாம் தாளே கண்டிருந்தார்.

நீள்கை கண்டோரும் அஃதே கண்டிருந்தார்.

கொள்கையிலே முதிர்ந்தோரோ பரம்பொருளைக் கண்டிருந்தார்.           347

அமிர்த மொய்க்கும் ஈ யெனவும்

மலர்கள் சுற்றும் வண்டெனவும்,

மாதர்கள் மொய்க்க மண்டப மடைந்தவன்

மாதவ முனிகளின் பாதங்கள் பணிந்தான்.                               348

கோமகன்சூழ்ந்த மற்றைய பலரையும்,

முகமன் செய்தான் சனக மன்னன்.

அகமும், முகமும் மலர்ந்திடவே

அசதியைப் போக்கிட உபசரித்தான்.                                     349

                          கோலங்கண் படலம்

‘பெண்களுக் கரசியாம் நும் திருமகளை

ஈண்டு தருமின்’ உரைத்திட்டான் முனிவசிட்டன்

வெண்கொற்றக் குடை யுடைய சனகனும்

அவ்வண்ணம் ஆணையிட்டான் தாதியிடம்.                             350.  

பொங்கிய களிப்புடன் ஓடினள் தாதியும்.

மங்கையாம் சீதையிடம் நிகழ்ந்ததை யுரைத்தனள்.

அமுதுக்கே சுவையூட்டும் வண்ணமாய்

அழகுக்கே அழகு செய்ய முனைந்தனள்.                                 351

நெற்றியில் சுட்டியும், செவிகளில் குண்டலமும்,

சங்கனைய கழுத்தினிலே முத்துமணி மாலையும்,

கங் கணங்களை அவள் கரங் களிலும்,

மேகலையை அவள் இடையினிலும் சாற்றி,                             352

பாதங்களில் சிலம்பினைப் பூட்டி,

பட்டு ஆடைதனை இடையினில் உடுத்தி,

கண்களுக்கு மைதீற்றி, நெற்றித் திலகமிட்டு

கொண்டையிலே பூசூட்டி, கன்னத்தில் பொற்பொடியப்பி,                  353

திருட்டி கழித்து, உச்சி முகர்ந்து.

அரம்பையர்சூழ் இந் திரா ணி போல்

விண்மீன்சூழ் இளஞ் சந்திரன் போல்

அழைத்து வந்தனர் மண்டபம் பால்.                                     354

நிலமடந்தை உயிர்த்த அக்கோல மயிலுக்கு

உடல்நோவு வாரா வண்ணம் வழியெங்கும்

மலர்களும், தளிர்களும் பரந் திருக்க,

இளவரசி அரசவையை ஒயிலாக அணைந்தாளாம்.                       355

பேரெழில் பிராட்டியைப் பார்த்ததும் தசரதனும்,

அவதார உண்மையறிந்த வசிட்டனும் பேரானந்தப்பட

இமைத்திலர் மண்டபத் திருந்த எண்ணற்றோர்..

உயிர்த்திலர் பலர் இது சித்திரமென,                                     356

இவளோ? அல்லளோ? மாடத்திலே கண்டவள்!

இவ்வாறு ஐயங்கொண்டான் ஐய்யன் – பின்

அவளேதான் இவளென்று ஐயந்தெளிந்து

தேவாமிர்தம் பெற்ற தேவேந்திரன் போலானான்.                         357

மாதவமுனிகளை முறைப்படி தொழுதவள்.

தந்தையை யடுத்த இருக்கையில் அமர்ந்ததும்,

கோமகன் தசரதன், கௌசிக முனியிடம்

‘மணமுகூர்த்த நாள் என்றைக்கு?’யென கோரினான்                      358

‘உற்ற திருமண நன்னாள் நாளை’ யென்ற

முற்றும் துறந்த கௌசிகமுனியுடன் வசிட்டரையும்

வணங்கிய இரு பெரும் மன்னர்களும்

மனமகிழ் வுடன்தம் மிடம் சென்றார்.                                   359

                                

(தொடர்ந்து வரும்)